Mijn weg naar geluk

Hallo allemaal,

welkom bij het eerste deel van mijn blog.

Zoals jullie hierboven al konden lezen ben ik geadopteerd uit Kazachstan. Ik ben geadopteerd op 1,5j nadat ik deze eerste levensjaren in een weeshuis heb doorgebracht. Dit heeft heel wat moeilijkheden met zich meegebracht, vooral vanaf 11j. Dit komt omdat in de pubertijd mijn hechtingsproblemen zijn beginnen op te treden. Ik heb nu een zeer goede thuis, waardoor veel mensen zich niet kunnen indenken hoe moeilijk het kan zijn om me te hechten. En dat neem ik hun niet kwalijk, want zij hebben hier geen ervaring mee.

Ik heb op 11-jarige leeftijd zeer veel informatie gekregen over mijn biologische familie. Mijn adoptie ouders hebben hiervoor gezorgd en daar ben ik hun eeuwig dankbaar voor. Nu heeft dit ook veel problemen met zich meegebracht. Ik had namelijk ook een telefoonnummer gekregen van mijn tante. En die zou mij in contact brengen met mijn biologische moeder. Ik kreeg die woensdag dat dit contact zou plaatsvinden te horen dat ze niet met me wou praten. Op dat moment overviel me dit en voelde ik niet veel. Maar erna begon het besef te komen dat het heel sprookje in elkaar viel, dat mijn moeder altijd van me had gehouden. Hierdoor ben ik op 11j een beetje gaan beginnen te rebelleren, omdat ik niet wist hoe ik hiermee om moest gaan.

Op 15j heb ik haar kunnen ontmoeten via video chat en dat verduidelijkte veel. Ze heeft namelijk nooit geweten dat mijn tante had gebeld met mij. Het vertrouwen werd weer opgebouwd. EN ik heb mijn kleine biologisch broertje kunnen zien. Hij is ondertussen 5j. Wat natuurlijk een geweldig moment was.

Rond de leeftijd van 18j kreeg ik contact met mijn biologische moeder via Instagram. Dit was een openbaring. Ik kon haar sturen wanneer ik wou. Er is een kleine vertrouwensbreuk geweest, maar dat heb ik kunnen relativeren en achter me kunnen zetten. Het contact loopt goed.

Ondertussen heb ik regelmatig contact met mijn biologische moeder, natuurlijk via Google translate. Maar daar gaat hopelijk binnenkort verandering in komen, want ik ben namelijk Kazachs aan het leren. Dit doe ik om later eens met mijn biologische familie te kunnen communiceren moest ik eens terug gaan naar Kazachstan, maar ook om mijn roots terug te omarmen. Want dit heb ik een hele tijd een beetje weggestoken. En het gaat goed vooruit!

Dit was een korte intro in mijn adoptie verhaal. 

Wat was het leven een rollercoaster, een zware rollercoaster.

Maar het belangrijkste is hoe sterk je eruit komt en met welke gedachten je eruit komt.

Ik ben lang blijven hangen in het verleden, in wat mij is overkomen en met de vraag “waarom ik?” Maar ik heb nu ook geleerd dat iedereen zijn eigen problemen heeft en dat die vraag niets oplost.

Ik ben boeken beginnen kopen, geen leesboeken, maar invulboeken (waar natuurlijk ook delen in staan om in te lezen) en die boeken hebben een deel van mijn kijk op het leven en het verleden toch wel sterk verandert. Geluk verandert met de manier hoe je ernaar kijkt. En dat is echt zo!

Je kan het verleden niet veranderen, maar zeker wel de toekomst.

Daarom ben ik nu ook begonnen met examencommissie. Om uiteindelijk mijn dromen te kunnen laten uitkomen van verder te studeren en mensen te helpen. En het lukt best goed!

Ik heb nu ook geleerd dat ik mag zeggen dat ik trots op mezelf ben! Want dat ben ik ook. Op hoe ver ik een maand stond en waar ik nu sta. Een enorm groot verschil! Van psychiatrie, naar studeren, sociaal zijn, gezonder eten,…

En jij kan dat ook! Alles komt goed, zolang je erin blijft geloven!